Werkverdringing

Het zal in 1980 zijn geweest tijdens een overlegvergadering tussen de OR en directie van het Radboudziekenhuis Nijmegen. Dhr van Lanschot destijds de directeur kwam met een verzoek van enkele dames van ik meen Pro Mundi Vita.

In ieder geval een groepje dames vanuit de Rooms Katholieke kerk. Zij wilden als vrijwilliger komen werken in het Radboudziekenhuis als gastvrouw. Ik had het genoegen om namens onze fractie (VIB) hierover het woord te mogen voeren over dit onderwerp. 

Dus de mededeling van de directeur bleek toch veel meer dan een mededeling te worden. Ik begon vragen te stellen of dit geen werkzaamheden waren die elders in het land betaald werden. Ook was onze mening dat mocht er een schaap over de dam zijn er meer zouden volgen en dan valt er te denken aan bijv. de receptie, arbeidstherapie enz.

Dus de directie werd met huiswerk teruggestuurd en kwam de volgende vergadering terug met het antwoord; we hebben het uitgezocht en de gastvrouw werd nergens betaald. Dus wij als fractie rond de tafel. Oké, we gingen akkoord maar dan moest het vrijwilligerswerk geen werkverdringing zijn of worden.

                                                                 

Drie jaar later werd daar dus wel op vele gebieden het vrijwilligerswerk als normaal beschouwd en ook soms als werkverdringing gezien maar wel discutabel.

Nu is dit niet meer voor te stellen dat dit toen zo speelde. 

We hebben veel voorbeelden nu, die het tegendeel bewijzen dankzij de asociale wetgeving rond participatie. Mensen die betaald werk moeten gaan verrichten wat voorheen door WSW werd gedaan, bloemen vouwen. Of daadwerkelijk wat door betaalde krachten werd gedaan verkeersregelen. En zo zijn er veel voorbeelden te noemen.
 

In Beuningen is er een stichting die 10 jaar geleden na een fusie besloot om de frontoffice taken door vrijwilligers te laten doen om meer personeel los te krijgen in de weekenden voor de hobby van de directeur. Dus al voordat men over participatie sprak. De frontoffice wat is dat vraagt u zich uiteraard af, nou dat zijn mensen die de filter zijn van zelf afhandelen hulpvragen of doorverbinden naar de professionele hulpverlener. Dit werk werd voor de fusie door een fulltime kracht gedaan. Maar dat is een van de vele voorbeelden die nu plaats vinden in onze maatschappij.

Ook de Melkertbanen of ID banen passen in het rijtje werkverdringing. Mensen onder de mom van herintreden of startersbanen en stage gebruiken om voor weinig geld hetzelfde werk te laten doen dan hun collega’s. Zo ken ik een geval van vier mensen met een ID baan, waarvan er een cursussen gaf in o.a. fietsonderhoud, twee anderen knapten huizen op voor weinig geld bij armlastige inwoners of andere stichtingen en weer een ander was de koffiejuffrouw. Deze mensen werden dan voor weinig geld gedetacheerd naar de werkgever maar kregen zelf weinig loon.

Ik persoonlijk ben van mening dat werk beloond moet worden met wat er volgens het cao voor staat. Dus ik verfoeilijk het idee werken voor een uitkering, nee dat moet wezen werken voor loon. En dat hoort ook zo te zijn bij stichtingen of ander soort instellingen gesubsidieerd door de overheid of gemeenten.

Ik heb dit stuk geschreven als voorzitter SP Beuningen en wil het zo ook uitdragen.

Jos Swartjes
Voorzitter SP Beuningen