Afscheid van mijn moeder

Voordat ik begin wil ik eerst iedereen bedanken voor de aanwezigheid bij afscheid van onze moeder, oma en overgrootmoeder!


Mijn afscheidsboodschap zal er een zijn over haar leven want twee dingen moet ik zeggen, haar leven was er een zoals men zegt een kat heeft negen levens, en die had ma, dankzij veel wilskracht heeft zij deze leeftijd gekregen.

Het begon al op haar derde jaar in deze wereld ze was aan het spelen met haar broertjes aan de achterkant van het huis van haar ouders en reed met de vliegende Hollander de Prellesloot in, gelukkig werd dit opgemerkt door omwonende zodat zij s ´avonds kon slapen in haar eigen bed. Ma haar jeugd was er een met veel broers en zussen een vader die vanwege de politiek weinig thuis was en een lieve zorgzame moeder totdat ze rond haar zestiende verjaardag de natte Pleuris kreeg, ze werd bediend en moest maanden in quarantaine liggen, haar hese stem later was het gevolg van deze ziekte. De resistentie opgelopen door deze ziekte zorgde er ook voor dat ze ging werken met kinderen die ook deze ziekte hadden in de Maria stichting in Haarlem. Dus werd ze later gevraagd om te komen werken in Nijmegen in het Paedologisch instituut, wat niet makkelijk was in het begin als meisje zonder opleiding tussen afgestudeerde, dit brengt me naar haar grootste eigenschap, trots! Ma ging wonen in Casa Nova, Heilige Landstichting. Daar in de buurt, de naam van het dorp zegt het al, woonde fraters die opgeleid werden voor de missie. Dus mijn moeder vond sommige jongens wel leuk en ging ze dus een beetje uitdagen zonder bijbedoelingen uiteraard. Een vriendin ook uit Haarlem voelde zich daar ongemakkelijk door en gaf dit door aan de pastoor. Dus er kwam een brief vanuit het bisschoppelijk paleis Haarlem richting Heilige Landstichting. Ma pikte dit niet en ging het eerstvolgende weekend dat ze naar Hillegom ging langs bij de bisschop voor uitleg.

[caption id="attachment_438" align="alignnone" width="700"] Paedologisch instituut[/caption]

 

Ma ging regelmatig met de trein vanuit Nijmegen naar Haarlem en bus Hillegom en zo ging ze uiteraard na het weekend ook weer naar Nijmegen zo ook 22 februari 1944, in Utrecht miste ze de aansluiting richting Nijmegen en moest dus een trein later nemen. Deze trein stopte bij station Lent en de reizigers moesten uitstappen. Het eerst wat ma zag was dat Nijmegen in vuur en vlam stond ook het station Nijmegen waar haar eigenlijke trein gebombardeerd was. Hier heeft ze het laatste jaar weer last van gehad.

De Heilige Landstichting had ook een soort mogelijkheid voor ontmoeten leeftijdsgenoten en zo ontmoette ze mijn vader die net terug was van zijn vlucht voor de Duitse overmacht.

Een aantal jaren later besloten ze te gaan trouwen en gingen wonen op de Joseph Israëlstraat waar ze vier kinderen ter leven bracht. Mijn vader was ook veel weg of druk vanwege zijn aannemersbedrijf dus ma stond er vaak alleen voor wat niet altijd meeviel met kinderen uit de jaren zestig. Maar ze deed het uitstekend zeker ook door haar kennis opgedaan door te werken met kinderen.

Wel was het moeilijk voor zowel Pa als ma te leven met de lasten die ze hebben opgedaan tijdens de oorlog. Ma nu kan ik tegen beide zeggen Chapeau jullie hebben het voortreffelijk gedaan.

Verder ging het alle jaren zoals, ik denk bij ieder gezin zijn gangetje met ups en downs. De zaak ging over de kop enz.

In 1985 kreeg mijn vader een flinke beroerte en daardoor heeft hij tot sterfdag 09-12-1993 in Dekkerswald moeten verblijven en ma stond daar iedere dag aan zijn zijde.

Het huis werd verkocht en ma ging zelfstandig wonen in een aanleunwoning tot deze werd gesloopt en ze dus aan de overkant een appartement kreeg. Hier leefde ze zelfstandig tot vorig jaar ook daar de huizen werden opgeknapt en ze een aantal weken ergens anders heen moest en de angst opspeelde van iets wat bij haar moeder gebeurde. Die moest ook elders gaan logeren en viel daar waardoor ze overleed. Ma kwam het Zorghotel binnen en ging meteen daar in haar bed liggen en ze heeft daar bijna gelegen tot ze terug kon naar haar eigen huis waar ze meteen werd overvallen door een delier en niet veel later in het ziekenhuis lag, haar huisarts had het over doodgaan. Gelukkig krabbelde ze weer op door haar strijd en heeft ze nog een jaar kunnen leven vol humor en in een verpleeghuis vol liefde maar ook vriendschap. Ze zat op een gang als een van de weinige die niet dementerend was maar daar toch mensen tot een praatje kreeg, Ze zat er ook met haar oude kapper en vriend en overbuurman van weleer Piet maar ook zijn partner Theo. Ook zat ze in de gang met haar overbuurvrouw mw. Dibbits die weer twee huizen van Piet woonde. Ik zeg dit laatste omdat voor ieder een houvast was.

Ma, bedankt voor alles, mijn jeugd, je steun in moeilijke tijden en de discussies die we hadden de laatste jaren op maatschappelijk en politiek gebied zal ik missen, je hebt me veel geleerd, ik zal je missen

 

Ma bedankt!